Planet of Zeus - Loyal To The Pack (2016) (mp3/320)

“... στον Πλανήτη Δία (και αλλού)” (Κριτική από rockoverdose.gr)

Η φημολογία σχετικά με το πώς θα κινείται το νέο album των Planet Of Zeus νομίζω ότι ξεκίνησε αμέσως μόλις ανακοίνωσαν μέσω κοινωνικών δικτύων το Γενάρη, ότι βρίσκονταν στο studio για την ηχογράφηση του διαδόχου του πολύ καλού “Vigilante”, και τέταρτου album τους συνολικά. Βοήθησε και η φειδωλή εκ των έσω πληροφόρηση, και κάποιοι μιλούσαν για πλήρη στροφή σε πιο rock φόρμες με εξάλειψη των metal στοιχείων, ενώ άλλες φήμες τους ήθελαν να παραμένουν όσο φασαριόζοι τους ξέραμε, μιας και είχε προηγηθεί και το “τυπικό” Planet Of Zeus κομμάτι (με το video clip του) “Sworn to Avenge” από το soundtrack της ταινίας “Republic” στα τέλη του 2015. Γεγονός όμως είναι, ότι ένα απ' τα πολλά που έχουν καταφέρει τα τελευταία χρόνια είναι να δημιουργείται ντόρος σχετικά με το νέο τους album πριν ακόμα δει το φως, κάτι σπάνιο για εγχώρια μπάντα.

Με τις σχετικές φήμες λοιπόν να αιωρούνται και χωρίς περιττές καθυστερήσεις, πατάω το play και το ομώνυμο του album κομμάτι “Loyal To The Pack” ξεκινάει, σαν από εκεί που τελείωνε το “Vigilante”. Οι δίκασες και το στακάτο rhythm section, τα γρυλίσματα του Μπάμπη, οι δισολίες και τα λοιπά χαρακτηριστικά των αγαπημένων παρελθόντων κομματιών της μπάντας είναι εδώ, τόσο που λες ότι οι Planet of Zeus τελικά παρέμειναν πιστοί στο γνώριμο ήχο τους. Αυτό, μέχρι να τελειώσει το πρώτο κομμάτι-δυναμίτης. Γιατί μετά, από τις πρώτες νότες του “Devil Calls My Name” που το διαδέχεται, αρχίζεις να αντιλαμβάνεσαι ότι τα πράγματα δεν είναι και τόσο απλά, αν και η έκπληξη δεν έχει έρθει ακόμα. Εδώ λες απλά, Planet of Zeus μεν, με καθαρά φωνητικά δε. Και δε με χαλάει καθόλου.

Στο τρίτο κομμάτι, το “Them Nights” είναι που το τσιγάρο μου πέφτει για πρώτη φορά από το στόμα, σχεδόν AOR μελωδίες, hard rock ξέσπασμα στο refrain και southern solos, σαν οι Planet να διακευάζουν Molly Hatchet της ύστερης περιόδου τους. Και εκεί που προσπαθώ ακόμα να συνειδητοποιήσω το τι άκουσα πριν, το “Little Deceiver”έρχεται να μας θυμίσει τα προηγούμενα album τους καθώς επίσης έχει όλα τα φόντα να γίνει από τα αγαπημένα μελλοντικά live κομμάτια τους. Επόμενο κομμάτι, το groov-άτο και αλητήριο hard rock, αλλά πάντα Planet of Zeus, “Your Love Makes Me Wanna Hurt Myself” για να ακολουθήσει και η μπαλάντα (ω, ναι) του album “Retreat” που μας ταξιδεύει στον αμερικάνικο νότο. Με riff-άρα και ρυθμό για live, ξεκινάει το επόμενο “Sea Bastard” το οποίο δε θα με εκπλήξει αν αποτελέσει το πρώτο video clip (πρώτο official lyric video που ήδη έχει βγει είναι το ομώνυμο του album).

Η επικούρα “White Shroud” που έχει σειρά, σε κολλάει στον τοίχο, όπως και το επόμενο “Scum Alive” στο οποίο “επιστρέφουν” οι παλιοί, γνωστοί, Planet of Zeus, το οποίο αποτελεί και το πιο γρήγορο κομμάτι του “Loyal To The Pack”. Προς το κλείσιμο του album και το “Indian Red” μας φέρνει κι αυτό πιο κοντά στην άλλη πλευρά του ατλαντικού, και αποτελεί ένα ταξιδιάρικο southern heavy rock διαμαντάκι. Το ταξίδι τελειώνει με το πειραματικό instrumental “Athens”.

Εν κατακλείδει, το τέταρτο album των Planet of Zeus ίσως αρχικά να ξενίσει τους πιο σκληροπυρηνικούς κατά το πρώτο άκουσμά του, και με μαθηματική ακρίβεια “πρωτοδισκάκηδες” και λοιποί μεταλοπατέρες θα πουν τα δικά τους. Σίγουρα αποτελεί το πιο πολυδιάστατο album τους στο οποίο εμφανίζονται έτοιμοι να πειραματιστούν και να παίξουν με τα όρια τους, ηχητικά και τεχνικά. Η έκπληξη ίσως είναι ο Μπάμπης, αλλά όλη η τετράδα αποδεικνύει για μια ακόμα φορά ότι μπορεί να κάνει παπάδες, και η μπάντα είναι εδώ για να μείνει. Και τώρα, μα τον Δία, αυτό που μένει είναι να έρθει ο Μάης οπότε και θα κυκλοφορήσει για να το πιάσω στα χέρια μου το album στη τελική του μορφή, και φυσικά να τους πετύχω σε κάποιο από τα επόμενα live τους.
Βαθμολογία: 90/100
Για το Rock Overdose,
Λευτέρης Σαβουϊδάκης